Marco groeide op in een gezin met ouders met een licht verstandelijke beperking. Bij hem thuis ging het er anders aan toe dan bij vriendjes. Hij schaamde zich voor zijn ouders. ‘Het blijft moeilijk. Hoewel ik mijn ouders niets verwijt. Ze deden en doen voor mij alles wat in hun vermogen ligt.’
Marco vertelt: ‘In veel dingen stond ik er alleen voor. Ik werd vroeg volwassen. Vanaf de brugklas bemoeide me ik al met de uitgaven van mijn ouders, organiseerde onze gezinsvakanties en hielp ze om te gaan met een buitenwereld die ze vaak niet begrepen. Gingen we samen op pad, dan lette ik op ze. Dat ze geen gekke dingen zouden doen of zeggen. Mijn relatie met mijn ouders was redelijk moeizaam. Ik moest me altijd aanpassen aan hen.’
Marco kreeg steun van instanties. ‘Ik had het grote geluk dat ik een oom had die me hielp. Hij wist uit eigen ervaring hoe het is om op te groeien met een licht verstandelijk beperkte vader, want ook mijn opa had een beperking. Ik mocht bij hem en zijn partner logeren of we gingen samen wat leuks doen. Toen ik ouder werd, moedigde hij me aan om te gaan studeren. Als je ouders moeite hebben met lezen en schrijven, is het best bijzonder als je doorleert. Ik ben mijn oom heel dankbaar voor alles wat hij voor me heeft gedaan. Hij was mijn tweede vader.’ Marco zegt met tranen in zijn ogen. ‘Vorig jaar is hij overleden. Ik mis ‘m enorm.’
Marco: ‘Ik voelde me als kind wel veilig, maar miste de kaders. Ik moest mezelf opvoeden. Ik ging vrij verstandelijk met mijn ouders om en had geen idee wat ik met emoties moest. Als ik ruzie had of me rot voelde, was er niemand die me troostte. Ik leerde mijn gevoelens weg te drukken en ontwikkelde angsten. Ik wilde alles tot in detail uitpluizen om er maar grip op te krijgen. Dat werd mijn manier om met problemen of stress om te gaan. Gelukkig kreeg ik door de jaren heen veel hulp om anders te leren reageren. Nog steeds heb ik psychotherapie.’
Marco verklaart waarom de KOVB zo’n onzichtbare groep vormeen: ‘Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat verstandelijk beperkte ouders altijd opvallen in de maatschappij door bepaald gedrag. Een grote groep kan zich goed handhaven in de maatschappij. Ouders kunnen heel normaal overkomen, als mensen met wie je prima een oppervlakkig gesprek kunt voeren. Wat erbij komt zijn de vooroordelen over ouders met een verstandelijke beperking, dat houdt de schaamte in stand. Als kind krop je soms liever alles op dan te vertellen hoe het bij jou thuis eraan toegaat. Kinderen voelen een enorme loyaliteit naar hun ouders.’
Bovenstaande tekst komt uit een artikel dat is verschenen in het najaarsnummer van MagaSien in 2023. Iedereen die lid is van Sien ontvangt drie keer per jaar dit magazine, boordevol verhalen en inspiratie die jou als ouder, broer, zus of kind van iemand met een verstandelijke beperking verder helpe. Wil jij MagaSien ook in je brievenbus? Word dan lid van Sien voor maar € 39 per jaar!