“Voor mij is het geen keuze om mantelzorger te zijn voor mijn broers en zus. Dit is wat ik heb meegekregen in het leven, dit is wat ik moet doen. En als ik het niet doe, dan is er niemand.” Gerrit-Jan vertelt over de liefde en zorg die hij heeft voor zijn twee broers en zus, de impact die het heeft op zijn eigen leven en waar hij echt last van heeft als het gaat om mantelzorgen.

Gerrit-Jan van Meeteren is mantelzorger voor zijn broers en zus. Tegelijk is hij partner bij een groot internationaal bedrijf, getrouwd en bestuurslid bij Sien. Geen eenvoudige combinatie van rollen, maar wel eentje waar hij met plezier over vertelt:

Leuke dingen….

“Ik doe regelmatig leuke dingen met mijn broers, die maar net iets jonger zijn dan ik en de verstandelijke leeftijd hebben van drie jaar. Voor hen is ieder uitstapje een groot feest; ze leven het leven groots. Voor mij zijn ze een verlengstuk van mijn leven en ik hou ervan om ze blij en gelukkig te zien. Ik leerde vanuit mijn jeugd al dat je ondanks beperkingen, het toch heel waardevol en gezellig samen kunt hebben.”

…en de ingewikkelde kant

Ondanks alle gezelligheid, is zijn rol als mantelzorger (en curator én bewindvoerder) niet alleen maar positief. Gerrit-Jan wordt er ook bij geroepen als z’n broer in het ziekenhuis komt te liggen en leeft dan weken naast hem in een ziekenhuiskamer. Als er ruzie is of als zijn broer alles kapotslaat in boosheid, vragen ze Gerrit-Jan om langs te komen. Of als zijn zus is opgelicht (doordat ze door haar licht verstandelijke beperking te goedgelovig is), moet hij alles weer terugdraaien, omdat hij ook haar bewindvoerder is.

Een eigen leven

“Het is soms wel ingewikkeld om daarnaast nog een eigen leven te hebben,” geeft Gerrit-Jan toe. “Ik hou erg van mijn partner en mijn werk en maak zelf ook graag plannen en dat kan dan niet altijd. Het risico is dan dat ik vergeet om zelf ook te leven en er vooral op gericht ben dat zij het leuk hebben.”

Gezien worden

In het gezin waar Gerrit-Jan opgroeide in de jaren ’70 en ’80 bleek hij, samen met een broer die op 14 jarige leeftijd overleed, de enige te zijn die normaal begaafd was. Omdat zijn moeder zelf ook licht verstandelijk beperkt was en haar aandacht grotendeels uitging naar haar kinderen met een beperking, voelde Gerrit-Jan zich vaak ongezien. Hij zette zich in voor school, liet graag zien dat hij wél normaal was en voelde zich daar tegelijk ook schuldig over.

“Het schuldgevoel dat ik wel gezond ben en zij niet, dat is er nog steeds met vlagen. En wat niet helpt en waar ik echt last van heb is dat door personeelstekorten er bij instellingen ook steeds meer een beroep wordt gedaan op mij. Om te rijden, om spullen te kopen en om dingen te regelen. Zaken die eerst door de instellingen zelf gedaan werden, maar nu steeds meer op mijn schouders terecht komen. En dan denk ik wel eens: “Jongens, ik kan niet álles doen! En toch denk ik dan weer: ik kan het niet maken om er niet heen te gaan. En dan ga ik weer.”

Sien

Daarom is hij ook blij met Sien: “Het ontzorgen van Sien zit ‘m erin dat ze mensen helpen hun weg te vinden in het landschap van hulpverlening. Je bent niet alleen in die zoektocht en ze helpen je de juiste richting te wijzen, om mensen samen te brengen. Want ik geloof erin dat het goed is om de verhalen van anderen te horen, te weten dat je gezien wordt en erkenning te vinden.”

Vind jij het, net als Gerrit-Jan, belangrijk dat mantelzorgers ontzorgd worden? Steun dan Sien. Geef vandaag nog. Klik hier.