Jan de Vries en Wim Dunsbergen kennen elkaar al jarenlang. Net als hun dochters. Sinds kort wonen Sanne en Karin met nog tien andere mensen met een beperking in hun eigen appartement in ‘De Groene Wei’, een woonlocatie van Syndion. Sien ging op bezoek bij hun vaders.
Dat is een hele verandering, een eigen appartement en wonen met twaalf mensen van wie je de meesten niet kent. Hoe is dat gegaan?
Wim: We zijn ruim vijf jaar ermee bezig geweest. In die tijd hebben we vaak de verschillende gezinnen ontmoet om elkaar beter te leren kennen.
Jan: Het is echt aan de lange voorbereiding te danken dat het nu zo goed gaat. Het hielp ook dat iedereen tegelijk begon. Het begrip thuis is voor Sanne in één keer verschoven. Thuis is haar appartement en ze gaat op visite bij haar ouders.
Wim: Vanaf dag één was dat zo. In de kerstvakantie logeerde Karin bij ons. En toen ze daarna haar appartement weer binnenkwam, zei ze: ‘Ha, eindelijk weer in m’n heerlijke huisje.
Jan de Vries. Burgemeester van Sliedrecht. Ambassadeur van Sien.
Getrouwd met Anja. Vader van drie kinderen. Dochter Sanne (26) heeft downsyndroom.
Wat voor soort vrienden hebben jullie dochters?
Jan: Sanne is best selectief als het om vrienden gaat. Het is belangrijk voor haar dat de interesse aansluit. Maar iemand moet ook voorspelbaar en rustig zijn.
Wim: Voor Karin is het belangrijk dat iemand authentiek is. Dat voelt ze haarfijn aan. Soms snappen wij niet waarom een contact niet lekker loopt en zeggen we achteraf: ja, ze had wel een punt.
Jan: Sanne voelt zich ook vooral thuis bij anderen met een beperking. Dat zijn de meest gelijkwaardige relaties.
Wim: Ik zeg altijd maar: 'Wie nodig jij uit op je verjaardag?' Mensen die hetzelfde zijn toch? Vriendschap gaat om taal, om begrijpen. Karin ziet meteen: 'O, die heeft het ook!'.
Hoe zijn die vriendschappen ontstaan?
Wim: Je moet als ouders veel tijd investeren in het netwerk van je kinderen. Stimuleren dat ze naar clubjes gaan en taxichauffeur zijn.
Jan: Niet alleen begeleiden, maar ook faciliteren. En soms moet je het initiatief nemen.
Wim: Karin houdt bijvoorbeeld enorm van dansen. Hilly is gaan praten met de plaatselijke gymnastiekvereniging en zij hebben een dansclub voor kinderen met een beperking opgezet. Via de zwemclub kent ze Dorina.
Jan: We zien steeds meer dat er dit soort clubs ontstaan, G-teams. Dat is goed, ieder mens heeft behoefte aan verbondenheid, ook als je een beperking hebt. Bij mensen met een beperking die zelfstandig wonen, zie ik veel eenzaamheid. Ik ben blij dat Sanne nu in een groep woont, waar ze oog voor elkaar hebben en elkaar helpen. En ik hoop dat ze ook buiten de groep contacten houdt.
Wim Dunsbergen. Gepensioneerd onderwijsbestuurder. Bestuurslid van Sien.
Getrouwd met Hilly. Vader van zes kinderen, opa van elf kleinkinderen. Dochter Karin (23) heeft downsyndroom.
Heb je daar als ouders invloed op?
Wim: Wij gaan regelmatig met Karin naar de kerk in Giessenburg. Om ons gezicht te laten zien en contact te leggen. Natuurlijk hopen we dat ze op een dag kan meedoen in een groep. Maar wat we nu doen, is afwachten. Want om nu met je kind te gaan leuren, dat is ook een ding.
Jan: Toevallig zijn wij gisteren daar ook weer geweest! Vriendschap moet organisch ontstaan. Maar je kunt het wel stimuleren. We moeten bijvoorbeeld gaan nadenken over de weekenden. Hoe voorkom je dat op die dagen iedereen in z’n eigen appartement blijft zitten? Het is zoeken naar een goede balans, je moet ze ook niet overvragen. Niet iedereen hoeft aan alles mee te doen. De regie ligt allereerst bij de bewoners.
Wim: Aan de andere kant: het wonen in een groep is op zichzelf al een activiteit. Ze eten met elkaar, kijken samen televisie, doen samen spelletjes.
Jan: Alleen al door de manier waarop ze nu woont, heeft Sanne contact met anderen. Meer dan ze thuis zou hebben.