Amélie groeide op bij ouders met een verstandelijke beperking.
Je bent meer dan...
Dat is vrij te interpreteren. Ik ben meer dan genoeg, meer dan tevreden, maar ook zeker meer dan mijn ouders.
Ik zie dit nu. Als 20-jarige, jonge vrouw, die al een paar jaar op zichzelf woont en haar eigen kring om zich heen heeft. Maar had je dit zes jaar geleden tegen mij gezegd, dan had ik misschien instemmend gelachen, maar geloofd? Nee.
Als puber vergeleek ik alles wat ik deed met mijn ouders. Ik móést naar de havo, want anders… misschien had ik dan wel LVB. En als ik dan een onvoldoende haalde op de middelbare school, dacht ik: “Zie je wel, misschien is het toch echt zo.”
Naast dat, praatte dat kleine stemmetje in mijn hoofd ook op die manier tegen me als het over mijn vriendinnen ging. Want zeg nou eerlijk: kinderen worden vaak vergeleken met hun ouders. Logisch ook. Maar ik was doodsbang dat dat ook bij mij zou gebeuren. “Zie je haar? Dat is dat meisje met die ouders.” Altijd was ik bang dat mensen dat over mij dachten. Ik wilde een eigen identiteit ontwikkelen.
En dat deed ik. Ik begon met therapie. Je kunt er niet omheen: je wordt gevormd door je opvoeding. Dus natuurlijk, ik ook. De eerste negen jaar van mijn leven woonde ik bij mijn ouders, om vervolgens bij mijn zus te gaan wonen. Dat was niet voor niets. Want ik wás genoeg, genoeg om kind te kunnen zijn. Genoeg om een veilige thuishaven te verdienen.
Toch hebben die eerste negen jaren een stempel achtergelaten.
Al snel leerde ik daaruit: ik ben belangrijk, en mijn gevoelens mogen er echt zijn.
Want hoe vaak kreeg ik niet naar mijn hoofd geslingerd:
“Ja, maar je ouders kunnen er toch niets aan doen?” En dat klopt. Maar ík kon er ook niets aan doen. En dát heb ik geleerd. Het mogen geven van een plek aan mijn verleden, en mezelf zien als een volwaardig persoon, heeft geholpen bij het besef: je bent meer dan je ouders.
Een jaar later ging ik op kamers. Daar kon ik echt gaan werken aan het ontwikkelen van mijn eigen identiteit. Ik verhuisde naar een nieuwe stad, waar ik helemaal opnieuw kon beginnen, met het rugzakje van al die jaren. Ik ontmoette mijn vriend daar, en maakte vrienden voor het leven.
Inmiddels zit ik in mijn vierde jaar van de opleiding Journalistiek en loop ik stage op een van de vetste plekken.
Ik ben dankbaar. Dankbaar dat de mensen om mij heen mij zien voor wie ik ben.
Dat meisje die soms wat chaotisch is, maar ook luistert, nieuwsgierig is en inmiddels voor heel veel openstaat. Zij hebben de échte ‘ik’ mogen leren kennen. Dankzij veel mensen, maar vooral: dankzij mijzelf.
Sien is er voor mensen zoals Amélie en voor jou. Bij ons kun jij je verhaal kwijt, ontmoet je andere lotgenoten. Sluit je nu aan bij Sien.