Martine en Judith zijn de zussen van Kirsten. Kirsten heeft het syndroom van Down. Kirsten is 37 en woont nog thuis bij haar ouders. Regelmatig logeert zij bij haar zussen, die samenwonen. In deze brussenblog schrijft Judith over hun ervaringen en hun zussenband.
Waar de meeste mensen op zondagavond moed verzamelen om de nieuwe werkweek in te gaan, is Kirsten een uitzondering op die regel. Aan het eind van de avond mompelt ze: ‘Weer zin om te werken!’ en pakt haar werktas in. Hierna maakt ze zich klaar om naar bed te gaan.
Dit avondritueel gebeurt altijd volgens een vaste ‘riedel’, zoals ze het zelf noemt: tandenpoetsen, telefoontje uitzetten, pyjama aan, plassen, medicijnen innemen, gezicht invetten, neus snuiten, handcrème en samen bidden. Alles graag precies in deze volgorde.
Sinds een half jaar is er iets bijgekomen in dit ritueel. Kirsten blijkt last te hebben van ernstige slaapapneu. Het gevolg is dat zij nu iedere nacht met een slaapmasker op moet slapen. Ze is er inmiddels aan gewend en kan het masker zelfstandig op- en afdoen en het apparaat aanzetten. Wij dragen zorg voor de rest: het apparaat moet iedere avond met water gevuld en aangesloten worden, en elke ochtend weer schoongemaakt.
Maandagochtend
’s Ochtends hebben we ook een vaste riedel. Een kwartier voor haar wekker gaat, geven wij haar haar medicijnen. ‘Dank je, lieverd’, klinkt een slaperige Kirs en ze draait zich nog even om. Daarna volgt de ‘opstartriedel’: plassen, wassen, aankleden, ontbijten, tandenpoetsen, weer plassen, haren doen, invetten van gezicht en handen, gehoorapparaatjes in doen enzovoort. Ze doet veel zelfstandig, maar vanwege de tijd helpen wij haar soms om het iets sneller te doen.
Dan is het tijd om te vertrekken. Met de fiets aan de hand lopen we samen naar haar werk. Onderweg evalueren we het weekend, maken we grapjes en begroeten we andere mensen. Sinds Kirsten nieuwe gehoorapparaatjes heeft, kan ze de vogeltjes horen fluiten. Hier geniet ze enorm van. Met regelmaat stoppen we dan ook onderweg om hiernaar te luisteren.
Aangekomen op het werk, is iedereen weer blij om haar te zien. ‘Ha Kirsten, was je weer bij je zussen aan het logeren?’ Inmiddels ken ik haar collega’s goed. Ze zijn net zo geïnteresseerd in mij als in Kirsten: ‘Hoi Judith, hoe gaat het? Je ziet er trouwens nog goed uit voor je leeftijd!’ hoor ik, terwijl ik een lief klopje op mijn schouder voel. Ondertussen heeft Kirsten haar jas uit en haar werktas opgeborgen. Ik krijg een dikke kus en een knuffel, en Kirsten gaat aan het werk.
Tel je zegeningen
Ik fiets verder en ben dankbaar voor de zegeningen die ik vóór negen uur al cadeau heb gekregen: ik heb al liefde ontvangen, humor gedeeld, van de vogels genoten, lieve mensen ontmoet en een compliment in de pocket. En de dag moet nog beginnen!
Judith Jonker
Zus van Kirsten
Sien is er voor mensen zoals Judith en voor jou. Bij ons kun jij je verhaal kwijt, ontmoet je andere lotgenoten. Sluit je nu aan bij Sien.