Amélie groeide op bij ouders met een verstandelijke beperking. Ze studeert en woont op kamers.
“Zorg ervoor dat jij je eigen pad kiest, Amélie” is sinds ik steeds ouder aan het worden ben vaak tegen mij gezegd. “Wat bedoel je daar dan mee?” was vervolgens mijn vraag.
Mijn ouders worden door mijn familie met eigenlijk alles geholpen. Denk aan de financiële kant, mijn tante beheert hun geld. Doordat ze vroeger erg veel schulden hebben opgelopen wat op een gegeven moment boven water kwam, moest er direct aan de bel getrokken worden. Zij konden hun eigen geld niet beheren, bleek dus naderhand. Ook met oudergesprekken of überhaupt met belangrijke afspraken, moest er altijd iemand mee. Zelf was het voor hen moeilijk te begrijpen wat de essentie van een gesprek was. Zij hebben dus altijd al zorg nodig gehad en dit gaat naarmate ze ouder worden, niet minder zijn.
Zelf word ik natuurlijk ook ouder. Ik woon nu een jaartje op mijzelf en ga steeds meer mijn eigen ding doen. De verantwoordelijkheden worden beetje bij beetje groter en soms is het dan erg fijn om nog even de hulp van je ouders in te schakelen. Voor mij is dat heel anders dan bij anderen om mij heen. Vriendinnen van mij bellen vaak genoeg hun moeder met de vraag: “mam, hoe zou ik dit doen?” Bij mij gaat die vraag eerder naar mijn zus. Ik mag van geluk spreken dat ik überhaupt iemand heb bij wie ik dit kan doen, want bij veel is dat ook niet zo. Toch voelt het soms nog wel gek als het bij mij niet zo gaat.
Mijn zus neemt daarentegen nog steeds erg veel zorg op voor mijn ouders en broer. Ze regelt de financiën van mijn broer en bespreekt nog vaak genoeg met mijn ouders hoe dingen het best kunnen gaan, zoals het regelen van een nieuwe bank of familiezaken. Wel heeft ze altijd gezegd dat ze dit niet voor mij wil: “ga alsjeblieft je eigen ding doen, Amélie. Ga studeren en op avontuur.”
In het begin vond ik dit best lastig, want het zijn toch mijn ouders. Maar nu ik steeds ouder word wil ik graag mijn eigen weg gaan. En begrijp me niet verkeerd, niet zonder oog voor mijn ouders, maar vanaf een afstand. Ik ga steeds meer liefde voelen voor mijn ouders en daar ben ik heel blij mee, maar ook zie ik in dat ik niet degene ben om alles voor hen te regelen. Mijn zus daarentegen ook niet, maar dat is haar stukje.
Op 25 september organiseert SIEN een Event genaamd Zorgen voor morgen. Dit is dan precies hoe ik er ook insta. Het zijn zorgen voor later, maar wel met een gerichte toekomst.
Sien is er voor mensen zoals Amélie en voor jou. Bij ons kun jij je verhaal kwijt, ontmoet je andere lotgenoten. Sluit je nu aan bij Sien.