Michiel, arts voor verstandelijk gehandicapten, gaat twee keer per jaar naar Sint Maarten om daar consulten te geven. Huisbezoek is daarbij belangrijk, zo blijkt maar weer eens.
Het is 32 graden en de zon brandt genadeloos op het golfplaten dak. Binnen is er geen airco. Het is alsof je een sauna binnenstapt. Omdat de neuroloog en ik het niet snappen, ben ik op huisbezoek gegaan. Abigail blijft namelijk maar veel epileptische aanvallen houden, ondanks dat we de medicatie daarvoor (flink) hebben opgehoogd.
Sint Maarten
Abigail is negen jaar en ernstig meervoudig beperkt. Ze woont samen met haar ouders op het eiland Sint Maarten. Daar kom ik twee keer per jaar om consulten te doen. Abigail gaat vier dagen per week naar de speciale school van het White Yellow Cross. De ouders van Abigail komen rond van drie baantjes. Of eigenlijk komen ze niet rond, hoewel ze beiden meer dan tien uur per dag werken. Abigails moeder werkt in de schoonmaak en in een keuken en vader werkt als nachtwaker op een resort. Ze wisselen elkaar af in de zorg voor Abigail en geven haar medicatie in de ochtend en in de avond.
Tropenhut
Vader is iets langer wakker gebleven omdat ik vanochtend langs wilde komen. Als ik hun huis binnenkom, moet ik denken aan die keer dat ik, als jongetje van een jaar of acht, met mijn opa naar het Tropenmuseum in Amsterdam mocht. Daar was een sloppenwijk nagebouwd waar je doorheen kon lopen. Ik weet nog heel goed dat ik in shock was. Ons eenvoudige huis bleek toch een luxe te zijn in vergelijking met dit. Nu ben ik weer in shock, want blijkbaar is er in veertig jaar niks veranderd en stap ik nu eenzelfde soort hut binnen.
Koelkast
Ik spreek beide ouders. Omdat ik toch even wil weten of ze de instructies voor de medicatie hebben gevolgd, vraag ik of ze willen laten zien hoeveel medicatie voor Abigail ze optrekken in het spuitje. Vader loopt naar achteren en doet de koelkast open. Het licht van de koelkast is kapot, zie ik. Vader laat het spuitje zien en wijst aan tot waar hij het medicijn optrekt. Dat klopt precies. Pas als ik het flesje even van hem aanpak om op het etiket te kijken, begint er wat te dagen. De koelkast doet het niet! Het flesje is hartstikke warm! En juist dit medicijn moet koel bewaard worden omdat anders de werking in rap tempo afneemt. Abigail kreeg dus wel haar medicatie, maar die deed niks meer…
Als ik weer naar buiten loop, bedenk ik me dat dit de reden is dat ik huisbezoeken doe. De dokters in het ziekenhuis zien dit soort dingen nooit. Vanuit het White Yellow Cross hebben de ouders een nieuwe koelkast gekregen. Dat was het juiste medicijn voor Abigail.
Michiel Vermaak
Arts voor Verstandelijk Gehandicapten