Hilde heeft een eigen tekstbureau en werkt daarnaast als vrijwilliger voor Sien. Ze heeft ook een broer met het syndroom van Down, Onno. In haar blogs vertelt ze over de wederwaardigheden van haar broer. Dit keer beschrijft Hilde een bijeenkomst van de cliëntenraad in het tehuis waar Onno woont.
Om tien uur druppelen ze langzaam binnen, in de rolstoel, met de rollator of gewoon lopend. Dit is de derde cliëntenraad en de meeste bewoners hebben inmiddels een vast plekje aan tafel gekozen. Norbert* heeft bokkenpootjes voor bij de koffie meegenomen. Esther woont bij Onno op de afdeling en komt gezellig naast mij zitten. Onno zelf is er niet bij; een bijeenkomst als deze is te moeilijk voor hem.
Mededelingen
Max opent de vergadering door een ferme tik met de houten voorzittershamer op de tafel. Zijn er mededelingen? Max gaat voor de zekerheid het rondje af, om iedereen netjes te vragen of hij of zij een mededeling heeft. Tineke, met een prachtige zomerhoed op, komt maar moeilijk uit haar woorden. Ze lacht echter stralend en met allebei haar handen in de lucht zegt ze, ietwat hortend, dat ze alles al heeft.
Voor Norbert gaat dit allemaal iets te snel. “Een mededeling over wat? Dan moet ik wel eerst weten waar we het over gaan hebben. Wat is een mededeling?” Ik kijk benieuwd naar voorzitter Max hoe hij dit gaat aanpakken. Die heeft even een frons op zijn grote voorhoofd en verklaart dan kort en bondig: “Dat is als je iets wil zeggen”.
Aha, maar dan heeft Norbert wel mededelingen! Hij steekt meteen van wal. “Ik vind die deuren maar een kale boel”, wijzend op de deur naar het zaaltje. “Waarom kan daar geen glas in? Een raampje? En een kleedje op de tafel?” Om de saaiheid te benadrukken wrijft ie even over de lege tafel. Net als we denken dat dit Norberts mededeling was en dat we verder kunnen met de vergadering, vult hij nog aan: “Met een gordijntje ervoor”. Waarvan akte.
Rondvraag
De agenda behelst geen lastige punten. Of eigenlijk helemaal geen punten, want niemand heeft iets ingebracht. Toch hakken we een paar knopen door en schrijven we enkele actiepunten op. De echte pareltjes komen echter pas bij de rondvraag. Abel zit in een rolstoel, drinkt uit een tuitbeker, eet geen bokkenpootjes en spreekt onduidelijk. Deze vergadering heeft hij nog helemaal niks gezegd. Maar Abel heeft ook pretoogjes en ligt goed in de groep. “Hij is een echte deugniet. Doet hij net of hij slaapt en dan laat hij de chauffeur van het busje schrikken”, zegt een medebewoner namens hem tijdens de rondvraag. Naast Abel zit Tineke met haar mooie hoed en zij wijst op een groot hart aan de muur, geknipt uit rood papier. “Ik wil voor iedereen een hart tekenen”.
Bas komt als laatste aan de beurt. Hij kijkt met een ernstig gezicht naar de voorzitter en zegt: “Ik wil jou en je familie sterkte wensen met je broer”. De begeleidster laat mij weten dat de broer van Max ook in het tehuis woont en dat het niet goed met hem gaat. Dan steekt iedereen die een beetje uit zijn woorden kan komen Max een welgemeend hart onder de riem.
Hier kan geen raampje in de deur tegenop, met of zonder gordijntje. Nog nooit heb ik een vergadering bijgewoond die werd afgesloten met zo’n liefdevolle rondvraag…
Hilde Bout
zus van Onno en eigenaar van Het redactieadres
*Vanwege de privacy zijn alle namen in dit blog verzonnen, behalve die van mijn broer Onno.