Kees heeft een zoon met het syndroom van Down, Jakko. In zijn blogs beschrijft Kees de dingen die hij meemaakt met Jakko, maar vooral ook wat hij van hem leert. Dit keer laat Jakko zijn vader, onbewust, zien dat genieten niet aan tijd gebonden is.
Ik ben onderweg naar Rotterdam, samen met onze oudste zoon Jakko. Hij mag dan het syndroom van Down hebben, maar down is hij allerminst. Minimaal eens per jaar gaan wij samen een weekend op pad. Vaste prik is de militaire taptoe in Ahoy. Echt helemaal zijn feestje. Maar ik ga graag mee. Jakko geeft mij namelijk een andere kijk op het leven van alledag.
Vertragen
Het begint al op het Centraal Station. We ploffen neer op een bankje en gaan samen gehaaste mensen kijken. Naar geluiden luisteren en allerhande luchtjes opsnuiven. Jakko zit aan de cola en ik aan een warme, sterke bak koffie. We zeggen niks.
Ondertussen gebeurt er echter van alles met me. Want waarom zit er bij mij zoveel haast in het leven? Wat heeft het eigenlijk voor zin om met een sneltreinvaart door het leven te sprinten? Ik ontdek patronen, verbanden en eigenaardigheden die mij de wenkbrauwen doen fronsen. Al zo vaak had ik me voorgenomen dat de jachtigheid uit mijn lijf moet en mag. Jakko, die heerlijke goedlachse kerel, leert het me. Ook vandaag weer. Vertragen.
Onderweg
Tussen een paar slokken door kijk ik naar hem. Zijn blik is verdwaald. Hij houdt zich niet bezig met de vraag of je iets bijzonders doet of niet. Hij neemt het leven zoals het komt. Staat niet graag in het middelpunt van de aandacht. Vanaf de zijlijn taxeert hij. Omdat hij aan één kant doof is, kiest hij zijn positie altijd doordacht. Jakko is nooit klaar maar altijd onderweg. Druk op zijn manier. Cynisme snapt hij niet en gaat compleet aan hem voorbij. Geld en tijd zeggen hem niets. Mooi bezit of prachtige prestaties laten hem koud.
Ik mijmer verder over hoe hij is. Hoe hij verrassend kansen benut als die op hem afkomen. Juist als ik het niet verwacht, komt hij origineel uit de hoek. Hij kan niet liegen of roddelen en heeft geen dubbele bodems. Wat kan ik als ouwe knar genieten van zijn dankbaarheid en onvoorwaardelijke liefde!
We stappen op en gaan naar buiten. Reizen met de tram is een verhaal apart. Hoe meer haast ik heb, des te meer Jakko vertraagt. Ook nu, we missen de tram net. Een aantal jaren geleden baalde ik dan als een stekker. Nu glimlach ik. Want ook dit helpt mij te vertragen.
Biertje
Bij de taptoe zitten we midden op het veld, op de plekken tussen de rolstoelen. Jakko heeft namelijk last van hoogtevrees. Alles drinkt hij in, met volle teugen. Wat geniet hij! Ik dus ook. Het is al laat als we in ons hotel aankomen. In sneltreinvaart begeven we ons naar de tap toe. Dat is vaste prik. Bier drinkt hij zelden maar in het hotel altijd. Uiteraard horen daar bitterballen en mosterd bij.
Als we moe en voldaan op bed liggen kijk ik naar rechts. Ik aai hem over zijn bol, mijn kerel van 35 jaar, maar met het niveau van een kleuter. Elke keer weer leert hij mij dingen iets anders te doen. Wat ben ik hem dankbaar.
Kees Ritmeester
Vader van Jakko
Sien is er voor mensen zoals Kees en voor jou. Bij ons kun jij je verhaal kwijt, ontmoet je andere lotgenoten. Sluit je nu aan bij Sien voor maar € 5,- per maand* en ontvang het boekje kado.
*Voor minimaal een halfjaar of eenmalig minimaal € 30,-