Amélie groeide op bij ouders met een verstandelijke beperking. Amélie wil liever niet onder haar eigen naam schrijven.
De stap naar volwassenheid maken zonder terug te kunnen vallen op je ouders is zo makkelijk nog niet. Het verhuizen van je ‘thuis thuis’ naar je nieuwe studentenstad is meestal een overgang die je samen met je ouders maakt. Samen zoeken naar een geschikte kamer, vervolgens naar de Ikea om je nieuwe bed op te halen. Allemaal dingen die je samen met je ouders zou moeten doen, als je denkt aan het normale plaatje. Wat is normaal? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik ver van die norm af lig.
Zonder support van mijn ouders
Het op kamers gaan was voor mij een stap die ik niet zomaar heb gemaakt. In het eerste jaar van mijn opleiding zag ik veel studiegenootjes langzaam de stad intrekken waar we allemaal studeerden; in Zwolle. Ik heb altijd gezegd dat ik niet gelijk op kamers wilde en het in Amersfoort wonen bij mijn bonus ouders ( mijn zus en bonuspapa) wel goed vond. Maar toen ik na vele feestjes bij mensen moest blijven slapen of de laatste trein moest pakken, wilde ik toch een eigen plekje. In de zomer van 2023 heb ik besloten actief te gaan zoeken naar een kamer in hartje Zwolle. Dit allemaal zonder de support van mijn ouders.
Op een gegeven moment ben ik naar mijn ouders toe gegaan en heb ik ze verteld dat ik die zomer op kamers wilde. Mijn moeder herhaalde mij gelijk en zei: “Het is vast heel erg leuk voor je studententijd om daar te wonen”. Mijn vader daarentegen was gelijk heel erg bezorgd. Hierin merk je het verschil in IQ tussen mijn ouders. Mijn moeder praat altijd mee met de rest. Mijn vader heeft zijn eigen gedachten. Toen ik vertelde dat ik op mezelf wilde wonen schoten de tranen nog net niet in zijn ogen. “Gaat het dan niet goed bij je zus?” zei hij met een trilling in zijn stem. Hij was onzeker of de taak van het mij goed opvoeden was gelukt. Ik voelde de eenzaamheid weer naar boven komen. Het gevoel van het alleen moeten doen en anderen om bevestiging vragen of mijn keuzes wel goed waren. Dat ik aan mijn vader moest uitleggen dat op kamers gaan bijna nooit te maken heeft met een slechte opvoeding brak mijn hart. Niet het gesprek waarop je hoopt als je vertelt dat je op kamers gaat wonen. Weer werd ik herinnerd aan het feit dat ik niet op ze kan terugvallen. Ik moet hen alles uitleggen en zelfs dan weten ze niet hoe ze ermee om moeten gaan.
Niet alleen
Gelukkig heb ik het verhuizen naar mijn nieuwe woonplek niet alleen hoeven doen, mijn broer en zus hebben geholpen en dit waardeer ik nog steeds tot op de dag van vandaag.
Weet dat jij niet alleen bent met dit soort struggles. Niet elk verhaal is hetzelfde, maar daar gaat het ook niet om. De hulp van lotgenoten is in dit soort situaties ontzettend nuttig en fijn. Doordat je in gesprek bent met anderen in een soortgelijke situaties voel je je gehoord en dan weet je dat je niet alleen bent. Het delen kan misschien spannend zijn, maar als je eenmaal het gevoel krijgt dat je niet alleen bent wil je niet meer weg. Na lange jaren mijn verhaal verbergen voor bijvoorbeeld mijn klasgenoten heb ik besloten dit niet meer te doen. Door in gesprek te gaan met andere lotgenoten weet ik dat ik niet de enige ben in een soortgelijke situatie. Het delen van mijn verhaal voelde als een grote opluchting. De herkenning was fijn en raad ik dan ook iedereen aan.
Ps. Als jij ook graag contact wilt met lotgenoten, stuur dan een berichtje naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..
Liefs van Amélie
Sien is er voor mensen zoals Amélie en voor jou. Bij ons kun jij je verhaal kwijt, ontmoet je andere lotgenoten. Sluit je nu aan bij Sien.