Wilma heeft een dochter van 25, Naomi. Naomi heeft een verstandelijke beperking. In haar blogs beschrijft Wilma de belevingswereld van haar dochter, maar ook hoe het gaat in hun gezin en op Naomi’s woonplek. In deze blog gaat het over de koffieconcerten.
Nieuw Woelwijck
Het is een bijzonder dorp, Nieuw Woelwijck, waar 400 mensen met een verstandelijke handicap wonen. Deze dorpsgemeenschap ligt bij Sappemeer, in de provincie Groningen. Mijn dochter Naomi woont nu ruim 6 jaar in dit dorp. En wij als gezinsleden zijn, ieder op onze eigen manier, verbonden geraakt met dit dorp.
Koffieconcerten
De koffieconcerten van Nieuw Woelwijck spelen een belangrijke rol in het dorp. Hier ontmoeten we elkaar, zingen we samen, en vieren, dansen en herdenken we. Ik ga altijd met mijn dochter Naomi en haar groep mee naar het koffieconcert. Dat koffieconcert is een gebeurtenis, een ervaring op zich. Ik herinner me de eerste keer; ik was nog helemaal niet gewend aan dit bijzondere dorp. In het dorpshuis kwam een groot aantal bewoners bij elkaar met allemaal verschillende handicaps, zichtbaar en wat minder zichtbaar; rolstoelen in diverse soorten, mensen met een beschermende epilepsiehelm op, mensen die door de emotie en spanning bewogen, opsprongen en vreemde geluiden maakten. Maar ook velen die heel rustig en blij het moment afwachtten waarop het concert begon. En niet te vergeten de begeleiders, personeelsleden en vrijwilligers met ondersteunende en organisatorische taken. Sommigen van hen waren inmiddels gepensioneerd maar in hun werkzame leven hadden ze hier gewerkt en dus kenden ze deze bewoners bij naam en als persoon. En ik? Ik was onder de indruk en het emotioneerde me.
Hand vasthouden
Een koffieconcert begint altijd met dezelfde muziek. Ik weet niet hoe het muziekstuk heet, maar het is prachtig. Klassieke, plechtige muziek.
Daarna komt het lied ‘Kijk eens om je heen, kijk eens om je heen. Geef elkaar een hand, je bent niet alleen’. En voor zover het kan, geeft iedereen de persoon naast zich een hand. Ik zit altijd tussen Naomi en een vader van een medebewoner in en zo gebeurt het dat ik de hand van een vader vasthoud en meezing. Ik ontkom er niet aan om over sociale barrières te gaan, dat hoort nou eenmaal bij; meezingen en meedoen.
Ik kijk om mij heen en zie de nieuwe jonge medewerkers worstelen, ze kennen de teksten nog niet zo goed en (mee)zingen wordt niet meer geleerd in de opleidingen. En dan kan het ook nog eens zo zijn dat je naast een moeder zit en haar hand ‘moet’ vasthouden tijdens dit liedje. Voor hen is dit eng en ongemakkelijk. Toch is liedjes zingen zo belangrijk voor Naomi en haar huisgenoten.
Zoals wijlen Jan Schreurs, een van de stichters van het dorp, in een voordracht schreef; ‘rituelen en vieringen geven grond onder de voeten’.
Sinterklaas en Kerstmis
Onlangs hebben we Sinterklaas uitgezwaaid tijdens het koffieconcert, nadat hij een hele week in het dorp was geweest en alle groepen had bezocht. Na het afscheid van Sinterklaas werd de eerste Adventskaars aangestoken.
Nu gaan we op weg naar Kerstmis met al zijn gebruiken en natuurlijk de liedjes die daarbij horen. Naomi en ik kijken alweer uit naar het koffieconcert en naar het moment dat we elkaars hand mogen vasthouden!
Ik wens u een fijne decembermaand en een mooi 2023 toe.
Wilma Klaassen
Sien is er voor mensen zoals Wilma. Bij ons kun jij je verhaal kwijt, ontmoet je andere familieleden en krijg je persoonlijk advies. Sluit je nu aan bij Sien voor maar € 5,- per maand* en ontvang het boekje van Gabriël Anthonio Het leven praat terug t.w.v. € 15,95 helemaal gratis.
*Voor minimaal een halfjaar of eenmalig minimaal € 30,-