Petra werkt als begeleider op een woning met zes bewoners met een verstandelijke beperking en vaak ook met dementie. Vijf van hen hebben het syndroom van Down. Petra en haar collega’s proberen de bewoners een zo’n fijn mogelijk leven te geven.
Gelukkig met chocopasta
Op mijn woning hebben onze bewoners een plekje voor het leven; ze mogen hier tot hun laatste dag wonen. Ons hoofddoel is hen een comfortabel leven te geven. Daarmee bedoelen we niet een zo lang mogelijk leven, maar zoveel mogelijk dagen waarop zij zo gelukkig mogelijk zijn.
Een comfortabel leven is niet altijd even makkelijk te bereiken. Zeker omdat een comfortabel en gelukkig leven voor elk mens iets anders betekent. Voor Olaf bestond een paar maanden geleden een gelukkig leven eruit dat hij elke maaltijd een boterham met chocopasta at. Samen met de diëtiste hebben we gekeken hoe we de wens van Olaf konden vervullen. We vonden Ensure, een kant-en-klare aanvullende drinkvoeding die eigenlijk een volledige maaltijd kan vervangen. En ook nog eens in een chocoladesmaak! Olaf smulde er iedere dag heerlijk van. Inmiddels is hij zijn boterhammen alweer zat en geniet hij nu van brintapap in de ochtend en gemalen maaltijden in de avond. Ook prima!
Creatief
Een comfortabel leven gaat echter niet alleen over lekker eten. Het gaat ook over iemands psychische en lichamelijke welbevinden. Door het dementieproces verliezen onze bewoners steeds meer vaardigheden: haren wassen wordt moeilijk, een shirt aantrekken wordt een onmogelijke puzzel, zelfstandig eten en drinken lukt niet meer en je eigen benen willen niet meer meewerken tijdens het lopen en staan.
Als begeleiding moet je daardoor constant schakelen. Hoe en waarmee je een bewoner helpt, is elke dag anders. Zo zit Marit zit in de laatste fase van dementie en heeft ze hulp nodig bij alle lichamelijke verzorging. Tessa heeft nabijheid nodig en raakt snel in paniek omdat ze merkt dat ze dingen vergeet en niet weet waar ze is. Voor haar houdt een gelukkig leven in dat ze altijd de begeleiding naast haar heeft. Natuurlijk lukt dit niet altijd, want ook de andere vijf bewoners hebben zorg nodig. Daarom moet je soms creatief denken. En zo kwamen de robotkatten om de hoek kijken. Ze miauwen en bewegen en Tessa is dol op die beestjes. Ze denkt dat het de poes is die ze vroeger thuis hadden, dus daar is ze altijd wel even zoet mee.
Extra handjes
Maar niet alles is uiteraard met robots op te vangen. Daarom zijn we ook zo blij met onze vrijwilligers en de stagiaires. Ze zijn net die extra paar handjes waardoor er voor de individuele bewoner meer tijd is. Voor comfortabele laatste dagen!
Petra Soels
Persoonlijk begeleider