Wilma heeft een dochter van net 25, Naomi. Naomi kan veel, maar kan niet alles aan. Ze heeft een verstandelijke beperking, autisme en epilepsie. Dit maakt haar zeer kwetsbaar. In haar blogs beschrijft Wilma de belevingswereld van haar dochter, maar ook hoe het gaat in haar gezin en in de dorpsgemeenschap in Groningen waar Naomi nu vijf jaar woont.
Oorlog
Waarom werk ik al vanaf mijn achttiende in de zorg en waarom deed ik de opleiding Maatschappelijk werk en dienstverlening? Waarom geef ik gastcolleges en lezingen, schreef ik een boek en begeleid ik studenten sociaal werk? Wat is mijn drijfveer?
Op 4 mei legde ik bloemen op het graf van mijn grootvader. In 1940 had hij een jong gezin. De oorlog was een drama dat het land overkwam en hem dus ook. Wat doe je dan, als onverschilligheid je vreemd is? Als je geloof in recht en rechtvaardigheid je het gevoel geven dat je in opstand moet komen? Opa belandde in het georganiseerde verzet. Hij en oma gaven onderduikers een plek op de boerderij, met gevaar voor eigen leven... Het geloof en hun gevoel voor rechtvaardigheid was daarbij hun drijfveer.
Zoektocht
Tezamen met een geloof of een ideaal komen twijfels en persoonlijke zoektochten. Dat zoeken blijft en houdt je scherp. Mij ook, als ouder van een kwetsbaar kind dat wij als gezin toevertrouwd hebben aan een zorgorganisatie en aan haar begeleiders. Ik wens mijn dochter en al die andere mensen die niet zelfstandig vorm en kleur aan hun leven kunnen geven menslievende begeleiders en een betrokken familie en vrienden toe, in een stabiele en beschermde omgeving. Het geeft mij als moeder rust als ik erop kan vertrouwen dat ik dit voor de lange termijn kan verwachten.
Dan kijk ik naar de dorpsgemeenschap waar mijn dochter woont. Daar is het gedachtengoed over ‘mens-zijn’, samenleven en kwetsbaarheid verankerd in een visie. De bestuurders handhaven die visie in het beleid en toegewijde begeleiders dragen het uit in de dagelijkse praktijk. Deze mensen zijn ervan doordrongen dat ieder persoon, in zijn eigen kunnen en niet-kunnen, ertoe doet en onderdeel is van een gemeenschap. Zo geven zij mijn dochter, die haar hele leven continu zorg nodig zal hebben, een stabiele en beschermde omgeving en helpen ze haar om vorm en kleur aan haar bestaan te geven.
Vergrijzing
Maar intussen zie ik dat er uitdagingen zijn; zoals een vergrijzende populatie van ervaren en toegewijde begeleiders en tegelijk te weinig instroom van nieuwe medewerkers die met hun hart kiezen om de gehandicaptenzorg in te gaan. En die zich durven te verbinden aan het leven van mensen die altijd zorg en begeleiding nodig hebben. Om die uitdaging het hoofd te bieden, hebben we niet alleen bestuurders nodig die trouw zijn aan hun visie en missie, maar ook moedige en wakkere politici en beleidsmakers. Mensen met de drijfveer en visie om beslissingen te nemen die ertoe leiden dat weer meer mensen willen kiezen voor een loopbaan in de zorg. Zoals ik dat als achttienjarige deed. Zodat mijn dochter een goed leven heeft en houdt.
Drijfveer
Dit probeer ik over te brengen met alles wat ik kan en in de woorden die ik heb. Ik voel het als mijn opdracht om naast het nu, ook een lange termijn te koppelen aan de zorg voor mijn kind en voor andere mensen voor wie het leven ingewikkeld is. Dat is mijn drijfveer.
Wilma Klaassen