Petra werkt als begeleider op een woning met zes bewoners met een verstandelijke beperking en vaak ook met dementie. Vijf van hen hebben het syndroom van Down. Het is er beslist geen saaie boel!
Eigenwijs
Als ik onze bewoners in één woord zou moeten omschrijven, zou het ‘eigenwijs’ zijn.
Zo hebben we met Mary de afspraak dat ze om 21.15 uur richting haar kamer gaat. Ze wacht echter elke avond tot klokslag 21.17 uur voordat ze opstaat. Terwijl ze dan de gang oploopt, draait ze zich nog even om, zodat ze haar tong kan uitsteken. Daarna hoor je haar schaterend naar haar kamer gaan.
Tessa wil ‘s avonds nooit naar bed omdat ze het altijd veel te gezellig vindt in de woonkamer. Ze lust graag nog wel colaatje. En misschien lust ze er daarna nog wel eentje. En nog eentje. Je kunt smeken wat je wilt, maar ze gaat niet mee. Pas als jij met een andere bewoner vertrekt en eventjes weg bent, sprint ze naar haar kamer. Natuurlijk duikt ze ook meteen onder de dekens, zodat ze de begeleiding vierkant kan uitlachen zodra die binnenkomt. Gelukkig gaat ze dan wel met veel plezier weer uit bed om tanden te poetsen.
Politiepet
Of neem Jan. Jan was dol op de politie en droeg elke dag met veel trots een politiepet, gecombineerd met een nette blouse en bijpassende stropdas. Jan vond dit zo belangrijk dat hij iedere nacht om 5 uur begon met aankleden. Daarna stond hij tot 7 uur ’s ochtends op de gang om de begeleiding te kunnen verwelkomen. Vaak vond je hem dan slapend tegen de muur aan of snurkend op zijn stoel. Als we hem wakker schudden, zei hij altijd met een glimlach: “Goedemorgen schoonheid!”.
Humor en energie
Onze bewoners gaan weliswaar achteruit door hun dementie, maar blijven in voor een grapje en grolletje. Hun humor en energie blijft aanwezig. Dus ja, we bieden palliatieve zorg en we moeten regelmatig afscheid nemen van onze bewoners. Maar zulke ‘eigenwijze’ momenten blijven mij nog lang bij en zorgen ervoor dat ik graag vertel over mijn werk als begeleider op een ouderengroep.
Petra Soels
Persoonlijk begeleider